Onserieusheid - oorzaken van "slimme" domheid m.b.t. security en privacy (2024)

Reageer met quote

Dat klopt, maar dat geldt op een psychologisch niveau. Het psychologisch niveau gaat vooraf aan het politieke niveau. Je moet deze niveaus onderscheiden. Mensen acteren in de politieke ruimte niet alleen als mens, maar als een politieke actor. De menselijke psychologie is in deze benadering in de politieke ruimte ondergeschikt aan wat er politiek gebeurt, ze is een noodzakelijke voorwaarde voor politiek, maar politiek overstijgt de menselijke psychologie, de poltiek schept feiten. Die feiten krijgen voor een deel een eigen leven. Zo zie ik dat.

En ja, zodra er sprake is van iemands persoonlijke verantwoordelijkheid in en invloed op de politieke ruimte, dan is er in dat opzicht wèl sprake van een politieke keuze, ook al kan die keuze psychologisch gezien ook onbewust worden gemaakt.

Precies. Het verschil tussen ons bestaat erin dat ik de politieke ruimte definieer (opvat) als een ruimte waarin iemand

verantwoordelijk is en

invloed heeft en dat alles wat daar (niet) gebeurt bewust gewild wordt.
Jouw opvatting vertrekt vanuit de individuele (of groeps)psychologie waarin iemand in de politieke ruimte dus ook onbewust aanwezig / bezig kan zijn. Zo iemand is zich dan niet bewust van zijn/ haar positie als politieke actor, doet iets stoms (gebruik maken van de hotel WIFI) maar heeft door zijn/ haar handelen wel direct bijgedragen aan de creatie van een politiek feit (afgeluisterd worden) en wordt zich op die manier alsnog bewust dat hij/zij een politieke daad heeft verricht. Dat is een bewustwordingsproces, wat zich in mensen afspeelt.

Het lijkt erop dat die Duitse generaal zich er niet van bewust was dat hij een zeer serieuze politieke keuze maakte toen hij besloot om gebruik te maken van de niet-geëncrypteerde hotel-Wifi. Het lijkt er ook op dat de logistieke organisatoren van het overleg (stafleden? of één van de generaals zelf?) zich er onvoldoende bewust van waren dat het in meer opzichten een zeer politieke keuze is om voor zo'n overleg gebruik te maken van Cisco Webex.

Een ander verschil tussen jouw benadering en de mijne is, dat jij moet "afwachten" of de mensen in de politieke ruimte zich als bewuste politieke actoren zullen gedragen terwijl ik ze gewoon bombardeer tot politieke = bewuste actor.
Het zijn twee verschillende benaderingen van de (politieke) werkelijkheid.

Er bestaat zeker wel "onverschilligheid" in de politieke ruimte. De Franse president Mitterrand heeft naar verluidt ooit gezegd dat de meest essentiële voorwaarde voor een politicus om politiek succesvol te zijn, is om te beschikken over de eigenschap van "onverschilligheid" - waarbij ik aanneem dat hij doelde op onverschilligheid ten aanzien van de negatieve gevolgen van het eigen politieke handelen.

Dit is dus het niveau van de individuele psychologie: hoe de mens Macron zich in de politieke ruimte opstelt, hoe hij zijn vak (politiek) uitoefent.

Ik zie "onverschilligheid" ook absoluut niet als een a-politiek begrip. Bedenk hoe vaak mensen politici of "de elite" hebben beschuldigd van onverschilligheid ten aanzien van het lijden van het volk of de verwoesting van het milieu. Het begrip "onverschilligheid" kan een enorme politieke lading hebben. Denk bijvoorbeeld aan de beroemde uitspraak "Laat ze maar taart eten": (..)

Die onverschilligheid is een psychologische vertaling / uitwerking van de

van deze elites, die gebaseerd was (is) op uitbuiting en onderdrukking van iedereen die niet tot de eigen elite-groep behoort.

"(On)serieusheid" is geen verhelderend begrip, maar een begrip wat verwarring schept (goed voor de borreltafel).

In mijn ogen kan "(on)serieusheid" als begrip bijdragen aan een helderder inzicht in de culturele mede-oorzaken van bepaalde politieke ontwikkelingen. Ik denk bijvoorbeeld dat de politieke dominantie van de ideologie van het neoliberalisme in de afgelopen decennia heeft bijgedragen aan een decadente cultuur van consumentisme, kortzichtig hedonisme, plat materialisme en spirituele armoede, die op zijn beurt weer aanzienlijke politieke en sociale consequenties heeft gehad, bijvoorbeeld in de coronacrisis. Zie hiervoor bijvoorbeeld het boek "Wetenschap als nieuwe religie - hoe corona de spirituele schaarste in de samenleving blootlegde" (2022) van hoogleraar statistiek Ronald Meester.

Dan zul je ook moeten aangeven waar (on)serieusheid zich manifesteert in het neo-liberalisme.

Uiteraard beweer ik niet dat oorlogssituaties goed te analyseren vallen met behulp van uitsluitend concepten als (on)serieusheid. Ik combineer deze concepten graag met andere begrippen die bijdragen aan meer inzicht in wat er gebeurt.

Oké.

Je maakt op deze manier niet duidelijk waarom het specifieke concept van "(on)serieusheid" niet zou "deugen" als gereedschap voor een politieke of bredere analyse.

Er is een verschil tussen een politieke of een bredere analyse. Hiervoor verwijs ik naar mijn reactie die ik als Anoniem op 08-03-2024:17.57 in deze draad heb geplaatst als reactie op een vraag van @Anoniem, die op deze materie betrekking heeft.
Jouw bredere, culturele analyse valt onder de daar genoemde verkennende, beschrijvende onderzoekingen.

"(On)serieusheid" is voor mij een aanduiding van cultuur en daarmee samenhangend gedrag van individuen.

Dit is een zeer adequate beschrijving van jouw benadering, die inderdaad een

benadering van politiek is. Dat is echter iets anders dan een

analyse van politiek.

Wanneer je de discussie over de oorlog in Oekraïne - want daar heeft mijn bezwaar betrekking op - serieus wilt voeren dan moeten we het gaan hebben over wáár de "serieusheid" en "onserieusheid" precies zit in de politieke handelingen van welke actoren op welke momenten in de geschiedenis, die tot deze situatie hebben geleid en in de ontwikkelingen die nu door alle relevante actoren "serieus" en "onserieus" ingezet worden in de oorlogssituatie in Nederland en in Europa (Nederland handelt immers niet op eigen houtje, maar in samenspraak met de EU- NAVO).

Nou, hier geef je zelf dus al één manier aan waarop het concept (on)serieusheid kan worden ingezet in een politieke analyse met betrekking tot een politiek onderwerp.

Ja, dat klopt, maar de moeilijkheid van het concept (on)serieusheid begint zich ook al meteen aan te dienen wanneer je het gaat toepassen.
Zoals prompt uit het volgende voorbeeld blijkt.
De bedoeling van dit voorbeeld blijk jij helaas niet te begrijpen.

Daar heb ik al een voorzet van gegeven door jou te wijzen op het feit dat de situatie die jij "onserieus" vindt een zeer "serieuze" kant heeft. Er is dus geen sprake van "onserieusheid", maar van een politieke, niet-onverschillige keuze.
Daar ga jij echter niet op in (waarom niet?).

Ik ben het helemaal met je eens dat een mentaliteit van onserieusheid zeer ernstige consequenties kan hebben, dat is juist de reden dat ik het onderwerp in dit blog heb aangesneden...

Dat bedoelde ik echter niet. Je hebt blijkbaar niet begrepen wat ik je duidelijk wilde maken, namelijk dat de situatie die jij een voorbeeld van onserieusheid noemt, t.w. te weinig of te late levering van toegezegde militaire hulp aan Oekraïne door mij gezien wordt als een situatie van serieusheid, dus exact het tegendeel van wat jij vindt. Wij beoordelen hetzelfde verschijnsel op de dimensie van serieusheid dus op tegengestelde wijze (daarom deugt dit concept ook niet).
Wat dit voor consequenties heeft voor je analyse werk ik helemaal onderaan deze posting uit.

... (overigens zonder dat jij mij daarop wees, want jij bent niet degene die dit blog begonnen is).

Zie bovenstaande voor waar ik jou op probeerde te wijzen.

Je lijkt te denken dat onserieusheid niet samen kan gaan met politieke, niet-onverschillige keuzen.

Nee, ik denk dat niet, maar dat heb ik zo gedefinieerd. Ik definieer de politieke ruimte als een ruimte die is onderscheiden van de individuele psychologie van de deelnemers (mensen) en die daar bovenuit gaat doordat ze politieke feiten creëert.
In mijn definitie is elke handeling daarbinnen politiek. Onverschilligheid

is een politieke keuze. Onverschilligheid bestaat daar niet. Elke actor in deze ruimte is bezig met het bereiken van bepaalde doelen. Die doelen zijn bewust, anders kun je die niet nastreven.
Jij verwart voortdurend de werkelijkheid met mijn benadering ervan; dat zijn twee totaal verschillende dingen.

Waarom je dat denkt, maak je niet duidelijk. In mijn ogen is politiek handelen vaak een weefsel van onserieusheid, serieuze toewijding, onverschilligheid, listigheid, emoties en intuïtieve omgang met toevalligheden.

Mijn vertrekpunt is anders: ik heb een opvatting van politiek als een doelgestuurde onderneming, niet als de amorfe chaos van motieven, voorkeuren, stemmingen en onhebbelijkheden van de individuele deelnemers, die jij als uitgangspunt neemt.
Jij hebt een andere invalshoek / benadering, namelijk op individueel- of groepspsychologisch niveau.
Je zou het verschil in onze benadering als volgt kunnen aanduiden: jij

de politiek, ik

haar. Op het laatste niveau, dat van de gecreëerde politieke feiten, gaan andere wetmatigheden en dynamieken, patronen en structuren optreden, los van de psychologische huishouding van de deelnemers in de politieke ruimte.
In de politieke ruimte worden feiten geschapen, waarin niet-handelen óók een politieke handeling is. In de politieke ruimte wordt

altijd gehandeld. Dat is mijn definitie, mijn benadering van politiek.
Ik wil daarmee niet zeggen dat het niveau van de individuele psychologie niet relevant is - dat is het wel degelijk voor elke mens - maar dit is volgens mijn politieke

niet relevant; een actor in de politieke ruimte handelt politiek en dat is een dimensie die de individuele psychologie per definitie overstijgt.

Ik zie geen heil in een verhandeling over tribale en intellectuele "(on)serieusheid" omdat dat alleen analytische afleidingen van het concept "serieusheid" zijn.

Kennelijk meen jij al bij voorbaat te weten wat ik over deze vormen van serieusheid zou willen zeggen.(..)

Dat geldt ongeacht wat jij gaat zeggen omdat het zich afspeelt onder de paraplu van (on)serieusheid. En dat concept is onduidelijk.

Een dergelijke analyse adresseert niet het probleem wat ik hier aansnij (en wat ik jou duidelijk wil maken), maar neemt de categorie "(on)serieusheid" juist als uitgangspunt.

Ik neem niet een categorie "(on)serieusheid" als uitgangspunt, maar introduceer een concept "onserieusheid" als gereedschap om een probleem te belichten. (..)

Ik kan tribale en intellectuele (on)serieusheid niet anders opvatten dan als varianten / vormen of typen van (on)serieusheid.
Dat jij het concept "(on)serieusheid" als gereedschap introduceert om een probleem te belichten, wat klopt, staat daar los van.

Jij gebruikt het concept "(on)serieusheid" om jouw eigen politieke opvatting mee uit te drukken op een manier die niet-politiek lijkt te zijn (= neo-liberaal).

Hoe kom je daarbij? Wat ik hier in dit blog naar voren breng, heeft overduidelijk ook een politieke dimensie. Ik sta zeer kritisch tegenover het neoliberalisme, zoals je uit jouw eerdere discussies met mij op dit forum (onder andere over "cyberoorlog", waarbij de Oekraïne-oorlog ook ter sprake kwam) had kunnen weten.

Jij staat niet kritisch tegenover oorlog die in het kader van neo-liberalisme gevoerd wordt. Dat is me duidelijk geworden in onze discussie in:
https://www.security.nl/posting/744791/FD%3A+Cyberoorlog+barst+los

Deze manier wordt ook door de Amerikaanse en Europese machthebbers gebruikt om de Europese bevolking in een Derde Wereldoorlog te engageren, maar dan niet door gebruik te maken van het concept "(on)serieusheid", maar van de a-politieke, overwegend psychologisch geduide categorie "veiligheid" (door mensen bang te maken - waar kennen we dat ook alweer van?).

Ik vermoed dat Amerikaanse en Europese machthebbers niet bewust willen aansturen op een Derde Wereldoorlog, maar dat sommigen van hen door een gebrek aan serieusheid wel het risico daarop feitelijk vergroten. Zoals eerder gezegd, denk ik bijvoorbeeld dat dit informatielek van Duitse topgeneraals een verzwakkend effect heeft op de positie van de Amerikaans-West-Europese alliantie en daarmee de politieke en militaire speelruimte van die alliantie verkleint. Dit kan leiden tot extra riskant, compenserend gedrag van machthebbers die zo'n verzwakte positie niet als realiteit willen accepteren, waardoor het risico op een Derde Wereldoorlog kan worden verhoogd.

Ik zie ook een heleboel onserieusheid of beter gezegd, onbewustheid, in wat er gebeurt, maar daarnaast ben ik ervan overtuigd dat m.n. de Amerikanen, bij wie oorlogvoeren zo ongeveer in het DNA zit, een oorlogsagenda hebben die in het kader van het behoud van hun mondiale hegemonie het escaleren (van diverse conflicten) tot het ontstaan van een Derde Wereldoorlog incalculeert en dus bevordert. De Amerikanen proberen de regie te behouden over wanneer een wereldoorlog ontstaat, zij proberen het initiatief te houden.
Bij Europese machthebbers zie ik overwegend medeplichtigheid en dienstbaarheid aan de Amerikaanse oorlogsagenda. Dat is m.i. zuiver suïcidaal m.b.t. de Europese bevolking, waarbij deze machthebbers als leden van de elite ervan uitgaan dat hun eigen kaste geen schade ervan ondervindt, maar juist aan oorlog verdient - wat uiteraard klopt.
Hieruit concludeer ik dat de Europese machthebbers oorlog voeren tegen hun eigen bevolking (zie over de Amerikaanse politiek hieronder meer).
Er is sprake van twee parallelwerelden: die van de regievoerende eltes enerzijds en die van de Europese en -in iets mindere mate- Amerikaanse bevolking anderzijds.
Dat is de eigenlijke onderliggende en grotendeels bedekte en nog grotendeels onbewuste politieke strijd: inhoeverre laat de Europese bevolking zich op het altaar van de Amerikanen offeren?

In dit verband raad ik je aan de film "Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb" (1964) van Stanley Kubrick nog eens te zien. Daarin wordt de irrationaliteit van hoge functionarissen op de hak genomen, inclusief het dodelijke gevaar dat zulke irrationaliteit met zich mee kan brengen voor de wereld.

Het neo-liberalisme impliceert door haar eenzijdige gerichtheid op winst maken een extreme mate van irrationaliteit.
Deze irrationaliteit komt bijvoorbeeld tot uiting in het opsouperen van de resources van de planeet zelf (de tak van de boom waar wij op zitten zagen wij zelf af), maar ook in het voeren van oorlogen met het doel om er geld aan te verdienen.
Meer doodsdrift kan bijna niet. Daar wordt, zoals altijd, het meest door machthebbers in gehandeld.
Elke bevolking moet een oorlog ingemanipuleerd worden omdat mensen (niet zijnde elites) heel goed aanvoelen dat dat niet in hun voordeel is. Mensen ontlenen hun levensvreugde meestal niet aan zonen en dochters die in doodskisten terugkomen.

Wat in Europa dreigt is niet een wereldoorlog - daarvoor is de VS nodig - maar een oorlog op Europees territorium, die zijn oorsprong vindt in de oorlog in Oekraïne.
Op dit moment wordt de Europese bevolking in de media voorbereid op een oorlog tegen Rusland.
De inzet van Europeanen in Oekraïne wordt stap voor stap steeds uitgebreider. Door het aanwezig zijn van Europese "soldaten" in Oekraïne is Rusland op dit moment al gerechtigd om Europese doelen (buiten Oekraïne) gericht aan te vallen. Zij doet dat nog niet, maar zal zich op een gegeven moment daartoe genoodzaakt zien.
Vanaf dat moment zullen deze Europese staten, zoals bijvoorbeeld die welke lange afstandsraketten aan Oekraïne leveren (en bedienen) in een open oorlog met Rusland terechtkomen (in een bedekte zitten ze al).
Artikel 5 van het NAVO-verdrag is niet van toepassing. Deze staten hoeven dus geen hulp van de Amerikaanse NAVO-bondgenoot te verwachten.

Iedereen die denkt dat Rusland zich op enig moment uit Oekraïne zal terugtrekken zonder dat aan haar eisen is voldaan leeft in sprookjesland en daarmee in een gevaarlijke illusie, die op het laatst als zodanig duidelijk zal worden wanneer de productielocaties van Scalp, Storm Shadow en Taurus door een gerichte aanval van Rusland getroffen worden - bijvoorbeeld.
Europeanen, hun machthebbers voorop, leven in de merkwaardige en onrealistische voorstelling dat de

, die ze aan zichzelf hebben toegekend, ook maar één gram bestaansrecht heeft in de ogen van Rusland. Wanneer de eerste rookpluimen op Europees gebied opstijgen, zal duidelijk zijn dat deze zgn. morele "superioriteit" geen bescherming tegen bommen biedt.
En dan hebben we nog geluk als het zo gedisciplineerd gaat! Er hoeft maar iets fout te gaan in het op te voeren engagement in Oekraïne en het telkens te verhogen escalatieniveau -een hack hier, een hack daar- en het zenuwachtig bewaakte en uitgeprobeerde "equilibrium" spat uit elkaar.
Wat er daarna gebeurt overtreft zelfs mijn voorstellingsvermogen.

De "serieusheid" van de dreiging van een Derde Wereldoorlog en de combinatie met een "onserieuze" escalerende benadering van de huidige situatie is een "diagnose" waarmee jij het vermoedelijk al niet eens bent omdat je de escalerende benadering niet "onserieus" vindt, maar die integendeel vind getuigen van "serieusheid" en die benadering waarschijnlijk ook niet als escalerend beschouwt.

Je veronderstelling over wat ik zou denken, klopt niet (zie mijn vorige alinea).

Is genoteerd.

Als het specifiek gaat over politieke keuzes van Westerse machthebbers m.b.t. militaire steun aan Oekraïne en het risico van verdere escalatie van de oorlog daar, dan denk ik dat het de kwaliteit en wijsheid van die keuzes ten goede zal komen als deze machthebbers meer serieusheid ontwikkelen, m.a.w. meer bewustzijn over allerlei zaken, meer realisme en een meer dienstbare houding.

Zeker, maar ik vind het pas interessant worden wanneer je deze begrippen, "kwaliteit en wijsheid van keuzes", "serieusheid", "bewustzijn over allerlei zaken", "meer realisme" en "een meer dienstbare houding" uitwerkt naar wat dit zou betekenen voor de politieke keuzes van Westerse machthebbers m.b.t. militaire steun aan Oekraïne.

Ik snap bijvoorbeeld dat bondskanselier Scholz het risico van verdere escalatie serieus neemt en daarom vooralsnog niet heeft ingestemd met levering van Duitse Taurus-raketten aan Oekraïne, in ieder geval niet zolang de VS niet op een vergelijkbare manier hun nek uitsteken en zich daarmee committeren.
Ik snap ook dat Europese leiders (inclusief Scholz) het risico serieus nemen dat onvoldoende steun aan Oekraïne ernstige schade toebrengt aan de toekomst van Europa, bijvoorbeeld in de vorm van toenemende kwetsbaarheid van Europa ten aanzien van de alliantie van Rusland en China, die zich steeds verder lijkt te verdiepen.

/Maar de vraag is of dit terecht is. Dat risico bestaat m.i. alleen in het verhaal van de huidige oorlogshitsers die voorbij wensen te gaan aan de gegarandeerde zeer ernstige schade aan (heden en toekomst van) Europa wanneer door wordt gegaan met het leveren van steeds zwaarder militair materiaal aan Oekraïne, dat ingezet wordt voor doelen binnen Rusland (= aanvalsoorlog; bijstand van NAVO vervalt). Er zal een moment komen dat Rusland gerichte acties tegen specifieke Europese doelen gaat uitvoeren. En dan zal de NAVO niet ingrijpen/ reageren.

Het verhaal van de regievoerende oorlogshitsers is gebaseerd op de

dat Rusland grotere delen van Oekraïne zal gaan veroveren of andere landen zal gaan binnenvallen wanneer ze niet tot achter de Oekraïense oostgrens uit 1991 wordt teruggedrongen. Die premisse is niet realistisch. Je kunt ook gewoon met de oorlog stoppen en onderhandelingen met Rusland beginnen. Rusland heeft er geen enkel belang bij om de oorlog uit te breiden of zelfs maar te continueren wanneer haar eisen m.b.t. Oekraïne zijn vervuld.
De alliantie van Rusland en China is alleen een bedreiging voor de VS omdat zij dat zo ziet, niét voor Europa. Voor de VS is deze alliantie een bedreiging omdat die de alleenheerschappij van de VS ondermijnt. Dat zou de Europeanen / de Europese bevolking duidelijk moeten worden.
De Europeanen hebben een tekort aan bewustzijn / inzicht (en informatie) over waar hun werkelijke belangen liggen. Ze worden permanent richting oorlog gemanipuleerd in hun informatievoorziening en in hun meningsvorming hierover.

(..) Kijk, ik begrijp dat bijv. een Kaja Kallas, premier van Estland, in het Oekraïne-conflict anders over veiligheid nadenkt dan Scholz. Estland loopt een veel directer risico dan Duitsland en komt, zodra het Oekraïne-conflict eindigt, acuut in de gevarenzone als dat conflict niet zou eindigen op een manier die de Russische machtsontplooing overtuigend en voor langere tijd in toom houdt.

Estland komt m.i. nooit in de gevarenzone. Net zo min als de andere Baltische staten.
Het risico wat Europese staten lopen wordt niet zozeer bepaald door hun geografische afstand t.o.v. Rusland, maar door de aard van hun engagement in Oekraïne, oftewel, door de mate waarin ze actief betrokken zijn bij oorlogshandelingen in Oekraïne (of daarbuiten) die gericht zijn tegen Rusland in haar eigen territorium. Concreet betekent dit dat bijvoorbeeld U.K, Frankrijk en Duitsland in de gevarenzone komen ( = risico voor gerichte oorlogshandelingen van Rusland tegen hen) door het leveren van hun lange afstandsraketten aan Oekraïne.

M.i. is het grotere probleem hier om de machtsontplooiing van de VS-NAVO-EU te stoppen dan die van Rusland (en China). Het zijn de machtsontplooiing en de ambities van de VS-NAVO die het beëindigen van de oorlog voorkomen en deze juist steeds verder escaleren.

Ook begrijp ik dat het voor een leider zoals Emmanuel Macron, president van Frankrijk, makkelijker is om met bepaalde uitspraken een beetje te stunten (de suggestie van het sturen van Navo-soldaten naar Oekraïne). Frankrijk ligt relatief ver van het strijdtoneel, en iedereen, ook het Russische regime, weet dat Frankrijk, hoewel lid van de NAVO, traditioneel een beetje de positie inneemt van een militaire "maverick".

Macron stunt niet in dit geval. Macron is op de hoogte van de strategie van de Amerikanen t.o.v. de NAVO. De Amerikanen willen de NAVO niet in het conflict in Oekraïne engageren, zelfs niet in hun eigen proxy-oorlog met Rusland. De Amerikanen sturen erop aan, dat de Europese landen buiten NAVO-verband de oorlog in Oekraïne langdurig verder gaan voeren d.m.v.

of EU-verdragen. Het door Rutte recent aangekondigde ondersteuningsverdrag met Oekraïne past daarin.
Omdat de Europese staten zich dan steeds meer in een aanvalsoorlog zouden begeven, hoeft artikel 5 van de NAVO nooit geactiveerd te worden simpelweg omdat dat alleen in werking treedt bij ongeprovoceerde agressie van Rusland.
Wat Trump aan de andere kant van de oceaan roept: "landen die de 2-procentnorm voor defensie niet halen komen wij niet helpen" tapt uit hetzelfde vaatje; hij heeft het alleen omgebouwd zodat het mooi in zijn verkiezingscampagne kan functioneren ("wij zullen die onwillige Europese NAVO-klaplopers wel eens even mores leren!").

Het langdurig binden van Europese "NAVO"-landen aan de langdurige oorlog in Oekraine heeft als doel de vernietiging van Europa als concurrent van de VS door een uitbloeden en beladen met schulden van de Europese economie. De oorlog in Oekraïne is in feite vooral een oorlog tegen de EU/ Europa - voor de VS twee vliegen in één klap.
Hieronder valt een ombouw van de Europese economie naar een oorlogseconomie, wat betekent dat alle beschikbare middelen worden ingezet ter behoud van de oorlogsmachine in Oekraïne en dus niet ten goede komen aan de prioriteiten van de Europese bevolking, die al omkomt in de problemen en teveel schulden heeft. Om zich heen grijpende armoede in Europa en dan ook nog werken aan een bodemloze put in Oekraïne. De de-industrialisering in Europa is al ingezet (Duitsland).
Waar eindigt dit?

Dit maakt meteen duidelijk dat het concept van "(on)serieusheid" hiervoor niet geschikt is.
Probeer het eens te definiëren op een manier die het voor éénduidig gebruik mogelijk maakt. Dat gaat naar mijn inschatting heel moeilijk worden.

(..) Geen enkel concept valt op realistische wijze "te definiëren op een manier die het voor éénduidig gebruik mogelijk maakt", en al helemaal geen concept dat betrekking heeft op cultuur en/of politiek. Cultuur en politiek zijn niet eenduidig, hoe graag jij dat ook misschien zou willen.

Nee, in de werkelijkheid is niets eenduidig, maar voor een analyse moet je wel degelijk duidelijke concepten hebben (operationaliseren). Een analyse van de werkelijkheid is iets anders dan de werkelijkheid (onderzoeksobject) zelf.
Jouw concept "onserieusheid" is zuiver intuïtief. Dat moeten mensen maar aanvoelen. Jij gebruikt verschijnselen uit de werkelijkheid om te illustreren wat jij met onserieusheid bedoelt en tevens om die verschijnselen ermee te beoordelen.
Wat doe je met lijnrecht tegenovergestelde interpretaties/ toepassingen van het concept "onserieusheid" op een bepaald verschijnsel (zoals ik hierboven heb aangevoerd bij het verschijnsel van niet of te laat nagekomen toezeggingen van militaire hulp aan Oekraïne)? Gewoon accepteren of negeren? Terwijl het nogal uitmaakt of je hetzelfde verschijnsel af- ("onserieus") of goedkeurt ("serieus")!
Wie heeft in bovenstaand voorbeeld gelijk: jij (de leveringen van militaire hulp getuigen van onserieusheid / onverschilligheid, wat

is) of ik (de leveringen van militaire hulp getuigen van serieusheid/ bewustzijn, wat te

is)?
Ik hoor jou niets zeggen want je ging er niet op in.
Als je hier geen antwoord op kunt geven dan betekent dit dat je met jouw concept van "onserieusheid" niet kunt beslissen of een bepaald verschijnsel afgekeurd of toegejuicht moet worden.
De enige die dat beslist ben jijzelf die het begrip naar jouw eigen smaak/ politieke voorkeur toepast.
Dat is mooi en kan interessant zijn, maar zal alleen degenen overtuigen die het al met jou eens zijn. Je praat dan zogezegd voor eigen parochie.
Je verhaal zal echter niet degenen bereiken die nog niet overtuigd zijn door jouw analyse. En die mensen kun je ook nooit meer bereiken door zo'n meerduidig, multi-interpretabel concept, zoals "onserieusheid". Daarmee snijd je jezelf dus in de vingers.
Tenzij jouw ambitie niet verder reikt dan je eigen parochie.

Dat is het probleem met dit concept. En daarom deugt het niet.
En dat probleem zit niet in het onderzoeksobject of in de cultuur of politiek die zo multi-interpretabel en zo diffuus zijn, maar in jouw concept.
Hoe amorfer, chaotischer en complexer het onderzoeksobject is, hoe gedisciplineerder je te werk moet gaan om daar nog een resultaat uit te krijgen dat je naar iedereen kunt communiceren.
Je moet je concepten kunnen objectiveren.
Dat bedoelde ik met mijn stelling:

Jij gebruikt het concept "(on)serieusheid" om jouw eigen politieke opvatting mee uit te drukken op een manier die niet-politiek lijkt te zijn (= neo-liberaal).

.
Misschien dat je het nu begrijpt.